Ik werd opslokt door zijn charme, zijn ongekende drang om mij voor zich te winnen. Wat voelde het goed om zo gewild te zijn, om op een voetstuk gezet te worden; dat gevoel dat iemand niet zonder je kan en niets liever wil dan door jouw liefde omarmd te worden. Ik voelde me sexy, zelfverzekerd, gewild, geliefd… onverwoestbaar. In zijn ogen was ik de mooiste vrouw op aarde. Totdat het tij zich keerde.
De signalen dat er iets niet goed zat kwamen al snel aan het licht. De welbekende rode vlaggetjes werden één voor één gehesen en steeds koos ik er bewust voor ze te negeren. Om keer op keer een excuus te vinden om zijn gedrag goed te praten. Iedere keer dat ik erover dacht ermee te stoppen voelde ik de paniek in me opkomen: de angst om weer alleen te zijn. Gevoed door zijn continue stroom van troostende woorden. Woorden vol valse hoop.
Ik wilde alles doen om hem te helpen, zijn geluk stond voor mij voorop. Maar iemand die zelf (nog) niet ziet dat er een probleem is, zal hulp – hoe goed ook bedoeld – zelden accepteren. Sterker nog, ik maakte het probleem alleen maar erger. Hoe harder ik mijn best deed, hoe meer hij tegenstribbelde. En dan is de grens bereikt; de bekende druppel die de emmer doet overlopen. Ineens realiseerde ik me wat ik aan het doen was. Teruggevallen in oude patronen. Patronen die ik al lang doorbroken dacht te hebben. Hoe had ik het nou weer zo ver kunnen laten komen?
Ineens viel alles op z’n plek. Hoe ver ik van mezelf verwijderd was geraakt. Ik zag ineens hoe vaak ik mijn eigen behoeften opzij had gezet omwille van zijn goedkeuring. Voorheen zag ik de signalen pas achteraf, maar dat was nu zeker niet het geval. Het moment dat de eerste big red flag zich liet zien staat nog helder op mijn netvlies. Ik wist meteen dat het niet goed zat, maar met zijn loze beloftes dat het nu echt anders zou gaan, pakte hij me opnieuw in. Hoe grillig zijn gedrag ook was, kan ik de verantwoordelijkheid niet op hem afschuiven. Ik was zelf degene die het liet gebeuren dat, dat wat ik nodig had niet werd gehonoreerd en mijn eigen wensen en behoeften naar de achtergrond werden verbannen.
Ik zie het niet als een verlies, noch als verspilde tijd. Hoe pijnlijk het ook is om met je eigen tekortkomingen geconfronteerd te worden, laat het ook zien hoe ver je al gekomen bent. Blijkbaar moest ik nog één keer de fout ingaan, om nu eindelijk in te zien wat ik echt waard ben. Eén ding weet ik echter zeker: dit nooit weer.
Liefs,
